KIRGINLIK VE OFKE

Is dunyasinda yasanan tum tecrubelere yeni ve derin bir anlayis katma gucune sahibiz. Bunu yapabilmek icin kirginlik ve ofke formunda asagi ceken seyin ne oldugunu bulabilmemiz onemlidir. Bunun icin de gercek bir farkindalik ve kabullenme sart.

Zaman zaman arkadaslarimiza karsi kirginliklar tasidigimizin farkina varsak da, bu duyguyu bir savunma mekanizmasi olarak kullananlarin sayisi her gecen gun biraz daha artiyor. Bu durum, sahte bir ozguven hissi saglamak ve daha iyi hisssetmek icin kullanilan bir zirha donusuveriyor. Maalesef cogu zaman bu kirginliklari tasimanin gercek bedelinden habersiz bir sekilde hayat devam ediyor.

Gecmisin yuklerini tasirken iletisimde acik ve samimi olmak bence mumkun degil. Kararlari ozgurce almak zorlasir. Ofkelere tutunup karsi tarafa bizi incitmenin bedelini odetme istegi doğurabilir. Bir buyugumun bir sozu durumu guzel ozetliyor;  "Kirginlik dedigin, zehir icip karsi tarafin olmesini beklemek gibi..." Ama olen yalnizca bizleriz.

Bu deneyimlerin yipratici, guven kirici, kimi zaman korkunc ve karanlik tecrubeler olduklarini dusunulebilir. Oysa tumu aydinlanmis tecrubelerdir, cunku gercekte oldugumuz ve ileride olmak istedigimiz insanlara donusmemize yardimci olurlar. Ancak bu farkindaliga sahip oldugumuzda arzu ettigimiz mucadeleyi ve gelecegi ustlenebilecegimize inaniyorum.

Kirginliklarimizin bizi nelerden mahrum ettigini, bizi nasil gucsuz ve karanlikta biraktigini gorebilmek bazen cok da kolay olmayabiliyor. Gerginlik ve ofkelere tutunmanin yol actigi sikintilar nelerdir hic dusundunuz mu?

 

Deneyimledigim ve gözlemledigim sikintilardan sadece bir kaci; 
- Bizi kendimiz olmaktan uzaklastirir,
- Gecmiste yasamaya mahkum eder ve gucsuz birakir,
- Gizli yaralarimizi fark etmemizi ve iyilestirmemizi onler,
- Bazen bir kurban gibi hissettirir,
- Guvenimizi kaybettirir,
- Acik olmak yerine kendimizi savunmak zorunda hissettirir,
- Enerjimizi ve zamanimizi tüketir,
- Insani katilastirir, ofkelendirir, yipratir ve yorar,
- Strese neden olur,
- Cesaretimizi yok eder,
- Tatmin edici iliskiler yasamamizi engeller,
- Yeni firsatlari gormemize engel olur,
- Sagligimizi tehlikeye atar,
- Ozsaygimizi azaltir,

Ve liste bu sekilde devam eder...

Ozetle, ofke ve kirginliklarimiz bizi en buyuk arzularimizdan mahrum birakir. Bagislayici olmak ve bu yukten kurtulmak kalbimizin iyilesmesi, yolumuzun aydinlanmasi icin önemli bir yetkinlik ve ihtiyactir. Ancak bunu basardigimizda algilarimiz yenilenir ve insanlari, olaylari farkli bir acidan gorme becerisine erisebiliriz. Aksi halde egonun degismez hikayesinden siyrilamaz ve  yeni olasiliklari goremeyebiliriz.

 

Tercih bizimdir!

MADALYONUN 2 YÜZÜ

Hedefe ulaştığımda müthiş bir coşku duyarım. Her defasında tam anlamıyla saf bir farkındalık ve mutluluk yaşadım. Hedefi gerçekleştirmek, bana o anda var olduğum haliyle bir olma duygusunu da yaşattı. Ve bu deneyimlerin her biri bana yeni bir vizyon kazandırdı. Her başarı anında, perdelerin açılıp hayallerimin gözlerimin önüne serildiğini ve olasılık çıtalarının tek tek aşılabildiğini gördüm.

Wikipedia tanımına göre vizyon, bir takım olayları gözlerimizin yardımı olmadan (zihinsel) görebilmek ya da algılayabilmektir. Tutku ise, irade ve yargıları aşan güçlü bir coşkudur. Güçlü bir vizyona sahip kişilerin, zaman zaman onları bulundukları yere hapseden mücadeleleri başarıyla atlatma gücüne sahip olduklarını gördüm. Açıkçası vizyon, beni de günlük yaşamın güçlüklerinden, varsayımlarından uzaklaştıran ve yeni tercihlerimde destekleyen bir kuvvet oldu.  Yeni deneyimler her defasında içimdeki tutkuyu harekete geçirdi. Öğrendim ki insan kendini adamadıkça, her an bir tereddüt, geri çekilme olasılığı ve etkisiz olabilme ihtimaliyle karşı karşıya kalabiliyor. Halbuki net bir vizyonun yolunda tutkuyla ilerleyen kişilerde, inanç kaybı ve pes etme gibi yorgun iç sesler umudun, heyecanın ve tutkunun iç sesiyle bastırılıp kendiliğinden kayboluyor.

"Vizyon ve tutku bir madalyonun iki yüzü gibidir. Biri var olmadan diğeri var olamaz."

İnancın ve azmin adı Enes Günel ile yarı maraton

Bence her insanın vizyonu eşsizdir ve yaşamlarının farklı zamanlarında değişir. Bir süreliğine benimkisi gibi özel ve kişiselken, daha sonra büyüyüp dünyaya yayılabilir. Vizyon, odak ve ilgi devam ettiği sürece büyüyebilir. Yol göstermeye ve destekleyici olayları ve kişileri karşımıza çıkarmaya başlayan bir büyüye sahiptir. Geniş bir vizyona sahip kişilerle yaptığım sohbetlerde, onların gözlerine baktıkça yeni dünyalar görürüm. Beni sezgisel olarak içine çekerler, hiç olmadığı kadar düşündürürler ve etkilerler.

Yıllar içinde vizyonlarını belirleyen, bir kaç yıl bu uğurda yoğun şekilde çalışan ve sonra işler bekledikleri gibi gitmediğinde uzaklaşan tanıdığım kişiler de oldu. Zaman zaman yaşadıkları düşüşlere rağmen bu kişiler yollarına devam ettiler. Başka bir alana geçtiler. Yeni bir vizyon uğrunda çalışmaya başladılar. İnançlarını sürdürdüler. Sanki bir gücün onları yönlendirmeye çalıştığı farklı bir istikamete yöneldiler. Bugün bu kişiler zayıf, güçsüz ve bazen de şanssız dönemlerinin ardından kendinden emin ve cesur kişilere dönüştüler.

Herkesin bir vizyonu olduğuna inanırım. Kimileri henüz bunun farkında olmayabilir. Kimilerinin ise içinde, derinlerde bir yerde sessizce yüzeye çıkmayı bekliyor olabilir. Er ya da geç gün ışığını görecektir, tıpkı bulutlara gizlenen bir güneş gibi. Gelmesini sağlamak için uğraşmayın, çünkü zaten oradadır. Bence yapılması gereken çok sevdiğiniz bir şey ile başlamak! İlham veren, heyecanlandıran ve motive eden... Yapılabilecek ve hayal edilen her ne varsa cesurca şimdi başlamalı. Cesaret içinde deha, güç ve sihir barındırır.

RUN-WALK METHOD

Most of us go to work early in the morning, run as fast as we can for eight, ten, twelve hours, then come home and run hard again with personal obligations and sometimes more work, before getting some sleep and doing it all over again. Even we love it, that kind of schedule is deeply training. Not an athlete in the world could sustain that schedule without rest. Most athletes have entire off seasons.

I have been training for marathons since 2012. What I have learned is if you want to run a marathon successfully without getting injured, spend 4 days a week doing short runs, one day a week running long and hard, and two days a week not running at all.

It may seem a pretty smart schedule if you want to do anything challenging and sustain it over a long period of time. A few moderate days, one hard day, and a day or two of complete rest. But how many of us work nonstop, day after day, without a break? It might feel like we are making progress, but that schedule will lead to injury for sure.

When we do take time to rest,  we discover all sort of things that help us to perform better when we are working. My best ideas come to me when I get away from my computer and go for a run or simply engage in a casual conversation with a friend.

One of the upsides to rest days is that they give us time to think. When we rest, we emerge stronger.

There is a method of long distance running that is becoming popular called the Run-Walk method. Every few minutes of running is followed by a minute of walking. What is interesting is that people are not just using this method to train, they are using it to race. And what is even more interesting is that they are beating their old run the entire distance times.

Because slowing down, even for a few minutes here and there even in the middle of race, enables you to run faster and with better form. A short walk in the middle of your race. A pause. A breath. A moment to take stock. To realign your form. Your focus. Your purpose.

In short, I am not talking about a stop as much as strategic interruptions. A series of pauses to ask yourself a few important questions, to listen to the answers that arise, and to open yourself to making some changes. Maybe big ones, maybe small ones that will help you run strongly. That will ensure you are running the right race. And running it the right way. That will position you to win.

AVOIDING THE NEED FOR MOTIVATION

I was driving with my kids at Safari, when we noticed a lion sitting on a rock on top of a hill, in a perfect view.

My daughter asked me  "how do they get him to stay in that exact spot?"

 

Several years ago I was reading Peter Bregman's books about management technics. I remember a story about a family who moved to Georgia from NYC to enjoy outdoor living. The first piece they bought was an outdoor table. They placed it in their garden and their plan was to eat every meal there. But the plan failed. Somehow, they always chose to eat in the kitchen, where all the foods and drinks were. The idea of eating outside was amazing but the reality was too much effort.

Until one day, the father had a brainstorm. He moved the table from the garden to the deck right outside the kitchen. As far as I remember the difference was about 10 meters. And after that  they end up eating every single meal outside. Once the family changed the form, every member of the family started having their meals at the deck next to the garden. Those people were not walking 10 meters to the table all year long. The solution is not to explain to people why they should take the walk or force them to take the walk. The solution is far simplier; Move the table.

A recent study published in Journal of Public Health found that the closer teens live to places where alcohol is sold, the greater likely they will drink and drive. Even parents tell not to drink, schools tell not to drink, advertisements tell not to drink, if the alcohol stores and bars are within walking distance of where teens live, they will more likely to drink and drive drunk. It was stated that the close environment dictates teens actions.

We may think that we make our own choices and follow through on them without being too influenced by things around us, but all we need to do is to realize just how much our actions are determined by our environment. Let me give you an example from my diet experience before running the Barcelona marathon. I experienced that if I use a big spoon I eat more. If I use a big plate I am served more and eat more. If my kids put their chocolate box next to my notebook, I end up eating at least half of the box. So what I have learned is, sometimes we should not fight with ourselves to change our behaviour in the center of wrong environment, we should just change the environment. In the case of food, using a small salad plate instead of a big dinner plate was all the diet I need. It worked for me.

Let's come back to my daughter's question about a lion that sat so royally on the rock at the top of the hill for all visitors to see. It turns out that the rock he sat on was temperature controlled. It was warm on cold days, cool on hot days. No need to train the lion or to tie him to the rock or hope he likes the view. Just make the rock a place he wants to sit. 

Create an environment that naturally compels you to do the things you want to do.